Serdecznie zapraszam na moją stronę www.pulmonolog.net. Jestem pulmonologiem o specjalizacji chorób śródmiąższowych płuc. Swój gabinet mam w Łodzi.

O rozpoznaniu śródmiąższowego zapalenia płuc decyduje całościowy obraz kliniczny, wyniki badań obrazowych i laboratoryjnych, a nie samo badanie patomorfologiczne wycinka płuca.

Śródmiąższowe choroby płuc to niejednorodna grupa chorób, w których podstawowy proces patologiczny toczy się między błoną podstawną nabłonka pęcherzyków płucnych a śródbłonkiem kapilarów płucnych. Wraz z postępem choroby proces chorobowy zwykle obejmuje również nabłonki naczyniowe, przestrzenie powietrzne, dystalne drogi oddechowe i naczynia płucne. Toczący się proces najczęściej, choć nie zawsze, prowadzi do włóknienia.

Śródmiąższowe choroby płuc są heterogenną grupą około dwustu jednostek chorobowych o różnej etiologii. Opracowania epidemiologiczne poszczególnych tych schorzeń są na ogół fragmentaryczne i obejmują zazwyczaj dane o zasięgu lokalnym, a prowadzone kilkanaście lat temu badania epidemiologiczne posługiwały się innym nazewnictwem tych schorzeń niż obecnie obowiązujące.

W grupie osób z chorobami śródmiąższowymi płuc występują różnorodne objawy i różny jest też przebieg kliniczny. Niektóre choroby, np. EAA, DIP czy COP, mogą ustępować samoistnie. Wiele chorób śródmiąższowych płuc ma mimo stosowanego leczenia postępujący przebieg i może doprowadzić do zgonu. Do źle rokujących chorób śródmiąższowych płuc należą: AIP, IPF, histiocytoza, LAM, amyloidoza. Najgorzej rokuje UIP czas przeżycia chorych różni się zależnie od
rodzaju zmian histologicznych.

Zasadniczymi objawami choroby śródmiąższowej płuc są duszność i kaszel. Duszność, początkowo wysiłkowa, dopiero w zaawansowanych stadiach choroby przybiera formę duszności stałej, spoczynkowej. Ocena ciężkości choroby obejmuje m. in. ocenę tolerancji wysiłku.