Kolory i barwniki
Gdy przędza jest już gotowa, przystępuje się do farbowania, tradycyjnie powierzanego mężczyznom. Farby stosowane do 1860-70 r. były wyłącznie naturalne; potem zaczęto wprowadzać nowe, sztuczne barwniki, które ze względu na wygodę i niższą cenę wyparły farby naturalne.
Farby naturalne wyrabiano według sekretnych formuł mistrzów farbiarskich, używając do tego celu substancji występujących w przyrodzie. Itak z szafranu, skórek granatu czy liści winnej latorośli otrzymywano kolor żółty; z koszenili, soku z wiśni lub marzanny - kolor czerwony; z indygo - kolor niebieski albo błękitny; z zielonych łupin orzechów, tytoniu i herbaty - różne odcienie brązowego i czarnego. Po ufarbowaniu na kolory podstawowe, można było uzyskać barwy dopełniające, poddając surowiec następnej kąpieli lub kąpielom barwiącym. Były to więc procedury długie i kosztowne, dlatego też, kiedy zaczęto sprowadzać z Europy nowe, sztuczne barwniki, odniosły one natychmiastowy sukces. Oto dlaczego lata 1860-70 są tak ważne przy chronologicznej klasyfikacji kobierców. Pierwsze barwniki sztuczne zawierały anilinę i okazały się mało odporne na światło oraz szkodliwe dla włókien, co było nawet przyczyną zakazu ich używania w Persji na mocy zarządzenia szacha z 1890 roku, Jednak w pierwszych latach dwudziestego wieku te szkodliwe barwniki zastąpiono nowymi, o gwarantowanej jakości farbami na bazie chromu, które produkowano w bardzo szerokiej gamie odcieni.